6 november
CHAOS, zo omschrijven we onze aankomst in India. En uit de vele mensen die zich rond ons schaarden, maakten we deze keer helaas weer een verkeerde keuze. Want hoewel de taxi en het papier dat de chauffeur ons toonde heel officieel leek te zijn, bleek dit achteraf toch om een vervalsing te gaan. Bovendien werd de chauffeur heel brutaal toen we hem bij aankomst aan het hotel hierover aanspraken. En zijn hulpje had bij het inladen van onze rugzakken ook al geld geëist voor zijn ongevraagde hulp. “Give me more money!” leek zijn favoriete zin te zijn.
De hoteluitbater was wel vriendelijk en wou ons helpen, maar Gerrit had (onder druk) reeds betaald en geld terugkrijgen zat er dus niet meer in. De chauffeur was weg.
Nee, we voelden ons helemaal niet welkom in India en kropen met een gemengd gevoel nog een paar uurtjes in het toch ook wel goedbetaalde bed in het hotel (4 in 1).
Tegen 11 uur checkten we uit en gaven onze rugzakken in bewaring. We waren immers toch wel nieuwsgierig naar deze stad en besloten dus met onze kaart op stap te gaan.
Straatnamen waren hier echter niet te vinden en bovendien bleken er zoveel meer straatjes te bestaan waardoor we eigenlijk niet echt onze weg vonden.
De hoteluitbater had ons gezegd hoeveel een autorikshaw mocht kosten, dus probeerden we die nu eens een kans te geven.
En we troffen een vriendelijke man die heel eerlijk was, maar toch ook goed wist hoe hij ons kon aanpakken. Hij reed met ons rond om enkele belangrijke plaatsen in zijn stad te tonen. Zo zagen we het paleis van de 190 kg wegende Maharaja, het parlement, het gerecht, de Engelse huizen die hier achtergelaten werden, Lalbagh Park enz.
Maar tussendoor bracht hij ons ook naar winkeltjes, waar hij natuurlijk ook iets kon verwachten.
We zagen op die manier wel mooi houtsnijwerk, kregen uitleg over geboortestenen en tapijten, maar na de derde winkel hadden we er toch genoeg van en vroegen we hem om ons terug te brengen naar het hotel. We logeerden dicht bij de St. Patricks Church en gingen er nog even een boekenwinkel binnen. Daar vonden we vele boeken over het katholieke geloof; over Jezus, de Bijbel, Moeder Theresa enz.
7 november
De nachttrein bracht ons in Chennai (Madras) waar we opgewacht werden door iemand van Bless, een organisatie die in 1989 opgericht werd door Mr. L.S. Anthony Samy die in de jaren daarvoor in Tamil Nadu en Pondicherry, maar ook ver daarbuiten, gewerkt heeft onder de vleugels van de ‘village reconstruction organisation’, gestart door de Belgische missionaris Fr.M.A.Windey, een pionier in ‘community-based development work.
Twee uur later arriveerden we dan in Auroville waar Camille en zijn familie ons welkom heetten. In het Amadi Guesthouse konden we tot rust komen. Het leek een oase in de arme, eenvoudige buurt waar we nu zijn. Er is een mooi aangelegd tuintje met een bananenboom en bloemen en planten. Op het terrasje bevindt zich zelfs een hangstoel waar we lekker in kunnen schommelen.
Binnen hangen we muskietennetten boven onze bedden en ontdekken er 2 salamanders op de muur. We hopen dat ze ons helpen muggen te vangen. En van ons mogen ze de vele vliegen en mieren die hier zijn ook hebben, want die zijn wel vervelend, vooral tijdens het eten.
8 november
Het was heel leuk om mijn ouders hier in India terug te zien. We konden weer eens bijpraten en kregen ook wat Nederlandstalige lectuur. Ze namen hun intrek bij ons in het huisje en na wat rust verkenden we de omgeving. We kregen al snel een heel andere leefwereld te zien.
In de straten lopen koeien, geiten en kippen.
Vrouwen gaan gekleed in kleurige sari’s. Sommige mannen dragen enkel een doek om hun middel. Maar de meeste mannen dragen wel een hemd, broek en slippers. Velen lopen op hun blote voeten en zo werken ze ook aan de nieuwe weg die hier aangelegd wordt. Materiaal hiervoor dragen ze op een schaal op hun hoofd naar de plaats van bestemming.Als ik een foto wil nemen, lachen ze en poseren ze graag.
Als we langs het strand lopen, denken we aan wat zich hier (bijna) 2 jaar geleden heeft afgespeeld. De tsunami die de kleine huisjes meesleurde, de modderstroom die er ontstond, de doden en eenzamen die achterbleven. Wij zagen de beelden op TV. Hier was het echt!
Ook op het schooltje waar ik terechtkom, vertelt het schoolhoofd, Saravanan, mij over de verschrikkelijke tragedie die zich hier heeft afgespeeld en waar nog vele mensen de gevolgen van dragen.
De Sri Ragavandra School wil die kinderen opvangen die geen geld hebben om naar een verder gelegen school te gaan en schoolgeld te betalen. Vele ouders van de kinderen hier zijn boeren en zelf analfabeet. Saravanan en zijn leerkrachten hopen deze kinderen toch de basiseducatie te kunnen geven op weg naar een betere toekomst. De kennis van Engels vinden zij hierbij belangrijk.
Toen ik voor het eerst binnenkwam, kreeg ik een warm welkom van de kinderen. Zij zaten op lage bankjes en schreven in hun schriftje. Sommige kinderen zaten op de grond om wat meer ruimte te hebben. In het eerste gebouwtje hingen tekeningen aan de muur die de kinderen gemaakt hadden bij een vorige vrijwilliger. Het tweede gebouwtje deed me meer denken aan een stal. Maar dit zou binnenkort niet meer gebruikt worden. Het regent er immers binnen en aangezien dit gebouwtje eigenlijk geen eigendom is van het schooltje, werd een paar maand geleden een nieuw gebouwtje opgetrokken op de grond die bij de school hoort. Het schoolhoofd is er heel trots op, want hij wil het beste voor de kinderen. Hij vertelt ook dat ze graag toiletten zouden willen plaatsen. (Die zijn er momenteel niet.) Maar dat hier momenteel nog geen budget voor is. Ook wil hij graag het schooltje wat aantrekkelijker maken, zodat misschien ook andere kinderen (die wel schoolgeld zouden kunnen betalen) naar deze school zouden komen. Ik opper dat het misschien wel leuker is voor de kinderen als de grijze muren een laagje verf zouden krijgen en Saravanan en zijn leerkrachten zijn enthousiast. We spreken nog even over wat er op de muur zou komen en maken een lijstje klaar.
9 november
In de voormiddag kocht ik primer, verfborstels en verf. Die vervoerden we op de brommer van Saravanan. In de namiddag werkte ik met klas 2 en 3 rond kleuren en dieren. Sommige kinderen doen het goed met de Engelse uitspraak. Anderen bootsen eigenlijk vooral klanken na. Maar ze zijn wel enthousiast, zeker als ik een spelletje met hen speel. En Gretel en Sebastian zijn een goed voorbeeld als ze niet begrijpen wat ik van hen vraag. Om 4 uur komt “de schoolbus”. Eigenlijk is dit een autorikshaw, waar je normaal gezien met 2 volwassenen achter de bestuurder zit. Hier zagen we 20 kinderen instappen! Het schoolhoofd geeft aan dat hij spaart voor een echt busje, maar ja, hij moet voor zoveel sparen!
Dit schooltje zou best wat meer steun kunnen gebruiken. Wie zich geroepen voelt om financieel een steentje bij te dragen, kan steeds contact met ons opnemen.
10 november
Met samengebonden takjes veeg ik de vloer en de muren schoon. Daarna breng ik, samen met een helper, de primer op de muren. Hoewel het nu eigenlijk winter is, is het hier heel warm en zweet ik me te pletter. Ik vind het dus niet erg om ’s middags een koude douche te nemen vooraleer ik met de Engelse les verderga. Deze keer schrijven ze het versje in hun schriftje en oefenen we met de geschilderde tekeningen. Wat zijn ze trots als ze ook eens alleen voor de klas mogen komen om een deeltje op te zeggen. Als ik om 4 uur naar onze verblijfplaats terugga, stappen een aantal kinderen (op blote voeten) vrolijk met me mee.
Gretel ging ’s avonds met oma en opa naar de Manakula Vinayagar Temple waar offers gebracht worden bij de God met het hoofd van een olifant. Ze kwam heel enthousiast terug want ze was “gezegend” door de olifant (tik op het hoofd) en had buiten zelfs op een echte olifant mogen zitten.
11 november
Een wandeling naar Auroville bracht ons bij de Matrimandir, een grote gouden bol, een soort tempel van “De Moeder”, waarin mensen mediteren rond een kristallen bol die zich in het midden bevindt en de zonnestralen weerkaatst die langs het dak binnenkomen.
Na een heerlijke spaghetti met pesto ging ik terug naar het schooltje waar we nu de buizen in de raamopeningen een kleurtje gaven en de muur gladmaakten voor het schoolbord. Gerrit kon zijn hart ophalen bij het bekijken van een BSA (een moto uit de jaren ‘60) en een Enfield (design jaren ‘40, maar hier nog nieuw gemaakt).
12 november
Deze voormiddag verfden we het schoolbord op de muur. Het poetswerk lieten we echter voor maandagochtend, want ’s nachts komen er soms wel dieren in de klas slapen aangezien er voorlopig nog geen deuren zijn.
Deze namiddag probeerden we het internetcafé eens uit en konden, met veel geduld, onze website in orde brengen. Oma en opa gingen met Gretel en Sebastian naar een kokosplantage. Daar zagen ze heel arme mensen, kleine hutjes waarin op de grond geslapen werd, een baby die in een doek aan een boom hing, kinderen die niet naar school gingen. Het leven hier leek meer op “overleven”. Welke toekomst hebben zij?
13 november
Kinderen en leerkrachten waren enthousiast toen ze zagen hoe hun klas veranderd was. Ik bleef deze voormiddag eens bij de kleutertjes die hier echt “les” lijken te krijgen terwijl ze op hun stoeltje zitten.
In de namiddag lieten mijn ouders hen kennismaken met ballonnen. Wat schrokken ze toen er eentje knalde!
Met de grotere kinderen maakte ik een memory met Engelse woordjes. Het was niet eenvoudig hen dit spel uit te leggen (ook niet aan de lkr.), maar eens ze het snapten, waren ze heel enthousiast. En het schoolhoofd trakteerde me op een verse kokosnoot die ik mocht uitdrinken met een rietje.
Grappig vinden we ook nog steeds de manier waarop Indiërs “ja”-knikken. In het begin dachten we dat ze “nee” bedoelden, maar ondertussen weten we dat ze met hun hoofd een soort 8 maken als ze “ja” bedoelen.
’s Avonds bleek Gretel, na Gerrit, ook met diaree te zitten.
14 november
Vandaag werd hier Kinderdag gevierd, maar voor Gretel begon de dag niet zo best. Gelukkig kwam ze er met cola weer snel bovenop.
Opa, oma en Sebastian gingen een brommertje huren en toerden er een tijdje mee rond. Daarna wou mijn vader ook mij op de brommer zien en dus reed ik voor het eerst rond met een brommertje, op de oranje, hobbelige aardewegen van Zuid-India, met vóór me Gretel en achter me, mijn vader. De platte band kregen we gelukkig pas toen we bijna terug waren.
Op school vierden we Kinderdag met chocolade die mijn ouders meegebracht hadden uit België. En na een schrijfoefening, waarbij ze de woordjes uit hun memory moesten invullen in zinnetjes, speelden ze weer met veel plezier enkele spelletjes onder elkaar. De kinderen zeiden dat ze het super vonden en 1 meisje spelde me zelfs een roos in mijn haar.
15 november
De kinderen hebben toetsen op school, dus laat ik hen met rust en trek met mijn ouders, Gretel en Sebastian naar Pondicherry. In de Ashram waar Aurobindo en The Mother vroeger leefden, mochten we enkel op blote voeten binnen. We zagen er een soort altaartje, bedekt met bloemen, waarrond mensen mediteerden. Het was er heel stil. Heel anders dan in de straten er rond, waar het krioelt van de verkopers. Wij proefden voor het eerst suikerrietsap dat op straat voor ons vers geperst werd.
16 november
Sebastian had de hele nacht koorts gehad, dus bracht Camille ons in de ochtend naar de eerste-hulp-dienst. Volgens de dokter had Sebastian een virale infectie te pakken, dus konden we voorlopig niet meer doen dan de koorts naar beneden halen met paracetamol. Sebastian vond het niet leuk om nu ziek te zijn, want het was net opa’s verjaardag en er was een daguitstap gepland naar een fort. We wilden de daguitstap dan ook in eerste instantie afzeggen, maar omdat hij zich met de pilletjes wel beter voelde, vertrokken we dan toch.
In een echte Indische taxi reden we naar Gingee. Het was bijna 2 uur rijden, maar de rit verveelde niet. We zagen hoe delen van een nieuwe weg dor boeren ingepalmd werden om er noten of hooi te drogen. We passeerden geitenkuddes en honden die op hun gemak in het midden van de weg bleven liggen, mensen die zich verplaatsten op een olifant, stieren met grote hoorns op wandel langs de weg, enzovoort.
Het fort waar we terechtkwamen, was 700 jaar oud. We zagen er de plaats waar de koninklijke familie ging baden, de voorraadkamer, de ophaalbrug, de wachttorens enzovoort. Het was een hele klim naar de top, maar we kregen dan ook een mooi uitzicht op de rijstvelden en de omgeving van Gingee. We maakten er zelfs kennis met de aapjes die heel snel met onze broodzak aan de haal wilden gaan, maar niet gerekend hadden op mijn snelle reactie. De eekhoorntjes waren moeilijker op foto vast te leggen.
Op de terugweg gingen we eten in een plaatselijk restaurantje. Aanvankelijk gaven ze ons een blad van een bananenboom om op te eten, maar wij hadden toch liever een bord. En de rijst…. Tja, die moesten we met onze handen in de sausjes doppen en opeten. Gelukkig had ik vochtige doekjes bij.
’s Avonds werd opa door Camille en Jansi in de bloemetjes gezet en genoot hij van een lekker maal met een echte verjaardagstaart erbij!
17 november
De hele dag op school bezig geweest.
Toen de kinderen tekeningen maakten, vielen me volgende details op in hun werkjes: een plafondventilator in de leefkamer, vele electriciteitsdraden die zichtbaar aan de muren hangen, een watertank, een slang in het gras, vrouwen die boodschappen op hun hoofd dragen en mannen die bovenaan in een kokosboom zitten.
18 novemberSebastian had een goede nacht gehad en voelde zich gelukkig weer beter. Toch bleef hij, samen met Gretel en opa, vandaag liever thuis. Opa las voor uit de Rode-Ridder-boeken die hij meegebracht had en de kindjes genoten.Oma, Gerrit en ik reden met een autorickshaw naar Pondicherry waar we rondliepen in souvenirswinkeltjes en prachtige stoffen bekeken. Ik kocht er een sari waarvan het topje op mijn maat gemaakt werd. Ook wij zagen nu de olifant en de vele verkopers rond de tempel en proefden voor het eerst een Amul-ijsje dat ons enorm smaakte. Onderweg passeerden we een kolenhandelaar die een grote weegschaal had staan, pottenverkopers, kleine naaiateliers enz.In de late namiddag ging Gerrit met de kindjes nog even naar zee, waar er hele hoge golven waren. ’s Avonds werd Gerrit overvallen door koorts en kroop hij snel in bed. 19 novemberGretel en Sebastian genoten nog eens van het strand en de hoge golven van de zee. En ook opa leek zich te amuseren in het water.Maar niet iedereen voelt zich goed in India. Het eten is zo anders dan in België en het rommelt dan ook in vele buiken. We proberen onze dagelijkse portie vitaminen binnen te krijgen, maar als er dan weer eens mieren uit het brood komen gekropen, heb je niet veel zin meer om te eten. Verder zorgen Jansi en Camille wel voor fruit en krijgen we 2 x per dag rijst met groenten. We eten zo goed als geen vlees, maar dit missen we niet echt. Alleen Gerrit besliste om op restaurant een stukje hormonenvrij rundsvlees te eten en hij at het met heel veel smaak op. Ook de pasta’s en de pizza’s in het restaurantje in de buurt zijn heerlijk. 20 novemberWeer de hele dag op school gewerkt. Ik ga van de ene groep kinderen naar de andere groep en word steeds met open armen ontvangen. Voor de Engelse les probeer ik aan te sluiten bij het leerboek dat de kinderen volgen, maar doe dit een beetje “a la juf Els” en daar zijn de kinderen en de leerkrachten niet boos om, want zo zien ze ook eens iets anders. Maar gemakkelijk is het niet, want ik kan niet zomaar eventjes iets uitleggen in het Tamil.Bij de kleuters werkte ik rond lichaamsdelen en zongen we “Hoofd en schouders …” Wat vonden ze het leuk om de bewegingen mee te doen!Met Sebastian ging het echter weer bergaf vandaag: niet meer willen eten, diarree en koorts, die ondanks de paracetamoltabletten, alleen maar toenam. Toen hij ’s avonds 39,6 had, besloten we weer naar het ziekenhuis te gaan. Daar werd bloed afgenomen en werd ons voorgesteld om hem te laten opnemen voor observatie. Maar dat zagen wij niet zitten. Het ziekenhuis hier is immers toch heel anders dan in België en hem observeren konden we zelf ook. 21 novemberVolgens de dokter was de uitslag van de bloedtest niet echt slecht, maar Sebastian zat wel met gezwollen klieren en een gezwollen lever. Onze opdracht was: Laat hem goed eten en drinken en hou de koorts onder controle met paracetamol.Dit laatste lukte wel, maar eten en drinken was moeilijk. Sebastian had pijn als hij iets at en wou enkel in bed liggen en slapen. Wel genoot hij van het Rode-Ridder-boek dat opa hem voorlas en de knuffelberen die hem zoentjes gaven.Oma zag ons India-avontuur niet goed meer zitten en ook ik was bezorgd om Sebastians (en onze) gezondheid. We besloten eens een ayurveda-massage uit te proberen en dat deed wel deugd. Alleen zaten we van kop tot teen onder de kruidenolie en vonden onze mannen dat we heel erg stonken. Maar na een (koude) douche voelde onze huid dan wel heel zacht aan.En zo kwam de tijd om weer afscheid te nemen. Opa en oma vlogen weer naar België. Deze keer zal het lang duren eer we hen terugzien. 22 novemberGretel voelde zich goed, maar bleef bij papa en broer die vandaag opnieuw het bed hielden. Ik ging ondertussen weer wat lesgeven op de Ragavendraschool die hier gelukkig vlakbij is. Zo kon ik af en toe eens komen kijken hoe het met mijn ventjes gesteld was.Ik heb me aangepast aan de Indische gewoontes en draag hier nu een churidar die behoorlijk comfortabel zit en me – volgens wat anderen zeggen – heel goed staat. 23 novemberIn het ziekenhuis moesten we vandaag weer heel lang wachten. Er werd een extra urinetest gedaan bij Sebastian en nadien werd opnieuw bloed afgenomen om de werking van zijn lever na te gaan.Maar de koorts is nu niet meer zo uitgesproken en in de namiddag lukte het toch om wat aardappeltjes te eten en water met glucose te drinken.Verder ging ik op stap met het schoolhoofd van de Ragavendraschool. Mijn eigen school in België, de Vrije Basisschool OLVO te Heist, besloot immers om dit kleine schooltje in India financieel te helpen. En zo kan hier weer heel wat gedaan worden. We gingen kijken naar deuren zodat het nieuwe schoolgebouwtje kan afgesloten worden en vroegen ook offertes aan i.v.m. het plaatsen van toiletten, die hier heel erg nodig zijn. 24 novemberSebastian sliep goed deze nacht, maar is al heel wat vermagerd. Toch deed hij - ondanks de pijn - toch zijn best om te eten. Broodkruimels en stukjes aardappel lukten nog net. En naast water met glucose drinkt hij nu ook al tomatensap. Volgens de dokter komt hij er wel weer bovenop. Zijn lever heeft enkel wat tijd nodig om te herstellen. Maar we zien hem, beetje bij beetje, toch weer wat energie krijgen. 25 novemberWat vervelend als er weer eens geen water meer is, net op het moment dat je je wilt douchen of de handwas half gewassen is.Of als de electriciteit voor de zoveelste keer uitvalt en je plots in het donker zit. Nee, van wat technisch inzicht hebben ze hier geen kaas gegeten. En dat merken we op verschillende plaatsen.Ook op school werd het voor Gerrit een heel karwei om het schoolhoofd enkele basisprincipes bij te brengen. Bovendien bleek hij als wereldreiziger meer “werkmateriaal” bij zich te hebben dan de electricien die hier wou werken. Het werd dus geen eenvoudige klus.
26 november
Normaal gezien hadden de deuren gisteren reeds in het nieuwe schoolgebouwtje moeten zitten, maar zoals vaak gebeurt dat hier weer op zijn Indisch. De mannen komen niet opdagen. En als ze dan na een aantal telefoontjes toch aankomen, blijkt dat ze nog moeten beginnen met het maken van de kader. Enkel wat ruwe planken hebben ze mee. En traag dat het allemaal gaat…
Na de middag bleken die mannen verdwenen te zijn en kreeg Saravanan te horen dat ze pas de volgende dag zouden terugkomen.
27 november
Bij mijn aankomst op school laat ik Saravanan meteen bellen naar de mannen die de deuren zouden plaatsen. En we kregen goed nieuws, want die bleken al op weg te zijn. Ze beloofden ons eveneens dat de deuren er tegen de avond in zouden zitten.
Ik gaf weer Engelse les en had hiervoor ook een domino gemaakt i.v.m. werkwoordsvormen. Gretel hielp me dit spel uit te leggen, maar de kinderen bleven het moeilijk hebben om hun beurt af te wachten. Ze waren immers heel enthousiast. Ook toen ik in het vierde en vijfde leerjaar de kinderen na de Engelse les dierenpuzzels liet maken, gingen die heel enthousiast aan het werk. Voor velen was het de eerste keer dat ze dit deden. 3 meisjes van 10 jaar deden er dan ook een hele tijd over om samen een puzzel van 24 stukjes in elkaar te puzzelen.
Toen ik ’s avonds ging kijken hoe het met de deuren gesteld was, bleken de werkmannen alweer verdwenen te zijn en lagen de deuren nog steeds op de grond.
28 november
Sebastian begint eindelijk weer echt te eten. En dat is nodig want zijn bovenarm past zonder duwen tussen mijn duim en wijsvinger. Met een goed gevoel at hij 2 boterhammen met honing en deze middag smulde hij van de pasta met geitenkaas die ik voor hem klaargemaakt had. Hij las in een boek en tekende weer.
Op school kon Gerrit weer wat doorwerken aan de electriciteit, maar naar Indische normen, werkte hij eigenlijk veel te snel. We namen ook foto’s van de werkzaamheden (de deuren zaten er ’s middags eindelijk in) en verzonden die naar België. Het schoolhoofd is de VB OLVO te Heist heel erg dankbaar voor de financiële steun. En de kinderen die vandaag mochten puzzelen, kwamen me ’s avonds zeggen: “I am happy!”
29 – 30 novemberIk gaf weer Engelse les en ook Gretel en Sebastian deden ondertussen wat eigen schoolwerk. ’s Avonds vond Gretel het leuk om met de Indische Naomi te spelen, een meisje van haar eigen leeftijd.
1 decemberVandaag namen we afscheid van de Ragavendraschool. De kinderen zongen uit volle borst nog eens de liedjes die ik hen aangeleerd had en Gretel en Sebastian gingen rond met koekjes. Het was een heel warm moment waarbij we letterlijk in de bloemetjes gezet werden. We hopen contact te blijven houden met deze school.
2 decemberAlles werd opgeruimd en ingepakt want deze avond namen we de nachtbus naar Bangalore.
3 decemberOm 6 uur ’s morgens stonden we aan de luchthaven. Dit werd een lange dag want ons vliegtuig vertrok pas om 23 uur. Onze bagage ergens in bewaring geven om zelf nog eens door Bangalore rond te gaan, zat er niet in. En inchecken of in de vertrekhal wachten, kon ook al niet. Dus zat er niets anders op dan buiten op een blok beton te wachten bij onze bagage. We telden de uren af.Nog een geluk dat er een kraampje was waar lekkere koeken en broodjes verkocht werden, want voor de rest was er daar niets. We lazen een boekje, schreven ons dagboek, leerden Sebastian touwspringen enz.En hier verloor Sebastian zijn eerste melktandje. (Plots zat het los en viel het uit.)Hij vond het grappig dat hij een rietje door dit gaatje kon steken om te drinken. En ook smulde hij van een Indische samosa, want zijn eetlust is weer helemaal terug.Na de middag stelde een taxichauffeur ons voor om ons nog even ergens naartoe te brengen zodat de tijd wat sneller zou gaan. En na het maken van duidelijke afspraken, vertrokken we dan toch nog eens voor 2 uurtjes.Zo gingen we naar de Shiva-tempel waar we op blote voeten tussen de stille menigte meeschoven.Gretel en Sebastian mochten een bel luiden en gooiden ook 108 muntjes in goudkleurige kommetjes langs het pad. Deze stonden voor de 108 namen van Shiva en zouden helpen bij het bidden voor een goede gezondheid.Er waren veel mensen die offers brachten en het beeld van Shiva was ook mooi om naar te kijken. We waren blij dat we toch nog de taxi genomen hadden. En Gretel vond het nog leuker, want met ons laatste beetje Indisch geld konden we in het winkelcentrum in de buurt nog een echte Indisch rok met topje voor haar kopen.
Een parel in onze herinneringen
17 years ago
